আৰ্হি প্ৰশ্ন

(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক- ১)

১। অসমীয়া সাহিত্যত ‘জ্ঞানমালিনীৰ কবি’ হিচাপে কোনগৰাকী কবি জনাজাত?
উত্তৰ: অসমীয়া সাহিত্যত মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা ‘জ্ঞানমালিনীৰ কবি’ হিচাপে জনাজাত।

২। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ মৰণোত্তৰ কালত প্রকাশিত কবিতা পুথিখনৰ নাম কি?
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ মৰণোত্তৰ কালত প্ৰকাশিত কবিতা পুথিখনৰ নাম হৈছে ‘তত্ত্ব-পাৰিজাত’।

৩। ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি লেখকে কাৰ কথা কৈছে?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি লেখকে ঈশ্বৰ, অৰ্থাৎ সৃষ্টিকৰ্তাৰ কথা কৈছে।

৪। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কোন শ্ৰেণীৰ কবিতা?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ এক আধ্যাত্মিক তথা দাৰ্শনিক শ্ৰেণীৰ কবিতা।

৫। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা কোন যুগৰ কবি?
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা জোনাকী যুগৰ কবি।

(খ) চমু প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ২ অথবা ৩)

১। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ কবিতাৰ দুটা বৈশিষ্ট্য লিখা।
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ কবিতাৰ দুটা বৈশিষ্ট্য হৈছে:

• তেওঁ সহজ-সৰল আৰু ঘৰুৱা ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰে।
• তেওঁ সহজবোধ্য ৰূপকৰ সহায়ত আধ্যাত্মিক তত্ত্ব সুন্দৰভাৱে প্ৰকাশ কৰে।

২। কবিয়ে ঈশ্বৰক কিয় ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি অভিহিত কৰিছে?
উত্তৰ: কবিয়ে ঈশ্বৰক ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি অভিহিত কৰিছে কাৰণ তেওঁ সমগ্র বিশ্বক তিল্ তিল্কৈ গঢ়ি তুলিছে। তেওঁ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ গ্ৰহ, তৰা, বেলি, জোন আদি সৃষ্টি কৰিছে আৰু লগতে ল’ৰা, তিৰোতা, আই, ভাইকো সৃষ্টি কৰিছে। সেইবাবে, তেওঁ হৈছে বিশ্ব নিৰ্মাণ কৰোঁতা, অৰ্থাৎ বিশ্বখনিকৰ।

৩। সত্ত্বঃ, ৰজঃ, তমো গুণ কি বুজাই লিখা।
উত্তৰ: সত্ত্বঃ, ৰজঃ, আৰু তমঃ হৈছে তিনিটা গুণ য’ত জগতৰ স্থিতি আৰু লয় হয়।

• সত্ত্বঃ গুণ: সুখদায়ক আৰু জ্ঞানাত্মক। ই জীৱক সুখত আসক্ত কৰে।
• ৰজঃ গুণ: ৰাগাত্মক আৰু মানুহক বিষয়ত আসক্ত কৰে।
• তমঃ গুণ: অজ্ঞানৰ পৰা হয় আৰু ই প্ৰমাদ, আলস্য, আৰু নিদ্ৰাৰ দ্বাৰা জীৱক মোহপাশত বন্দী কৰে।

৪। মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ দুখন কাব্যপুথিৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকাৰ দুখন কাব্যপুথিৰ নাম হ’ল: ‘জ্ঞানমালিনী’ আৰু ‘তত্ত্ব-পাৰিজাত’।

৫। কবিয়ে ‘বিশ্বখনিকৰ’ক কিয় সৰ্ব-ব্যাপী সর্ব শক্তিমান বুলি আখ্যা দিছে?
উত্তৰ: কবিয়ে ‘বিশ্বখনিকৰ’ক সৰ্বব্যাপী আৰু সৰ্ব শক্তিমান বুলি আখ্যা দিছে কাৰণ তেওঁ সকলোতে বিৰাজমান আৰু তেওঁৰ মহিমাৰ কোনো ওৰ নাই। গ্ৰহ, তৰা, বেলি, জোন সকলো তেওঁৰ কৃপাতে আছে। তেওঁ অন্তৰ্যামী, সকলো জ্ঞানৰ অধিকাৰী, আৰু বিশ্বৰ প্ৰাণস্বৰূপ।

দীঘল প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ৪ অথবা ৫)

১। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটোৰ মাজেৰে কবিয়ে প্ৰকৃততে কাৰ কথা কৈছে আৰু কি ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে?
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটোৰ মাজেৰে কবিয়ে প্ৰকৃততে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সৃষ্টিকৰ্তা ঈশ্বৰৰ কথা কৈছে। তেওঁ এই কবিতাৰ জৰিয়তে এই ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে যে ঈশ্বৰেই হৈছে সকলোৰে সৃষ্টিকৰ্তা আৰু তেৱেঁই হৈছে বিশ্বৰ গৰাকী। তেওঁ বুজাইছে যে মানুহৰ চকুত অদৃশ্য যদিও ঈশ্বৰ সকলোতে বিৰাজমান আৰু তেওঁৰ মহিমা অপৰিসীম। তেওঁৰ কৃপাতে মানুহে জীৱন ধৰি আছে। ইয়াৰ উপৰিও, কবিয়ে প্ৰকাশ কৰিছে যে ঈশ্বৰ মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ প্ৰতিটো বস্তু আৰু কাৰ্যত আছে, তেওঁ দাতা, কর্মী, জ্ঞানী আদি সকলো ৰূপত বিৰাজমান।

২। ‘সকলোতে আছে তেওঁ কিন্তু নেদেখে কেও, ওৰণিৰে মুখ ঢাকি থাকে ওচৰত’ এই কবিতাফাকিৰ মাজেৰে কবিয়ে কি ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে লিখা।
উত্তৰ: এই কবিতাফাকিৰ মাজেৰে কবিয়ে ঈশ্বৰৰ অদৃশ্যতা আৰু মানুহৰ অজ্ঞতাৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিব বিচাৰিছে। তেওঁ কৈছে যে ঈশ্বৰ এই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সকলোতে বিৰাজমান, কিন্তু মানুহে তেওঁক দেখা নাপায়। ইয়াৰ কাৰণ হ’ল ঈশ্বৰে মায়াৰ ওৰণিৰে মুখ ঢাকি ওচৰতে থাকে। এই মায়াৰ বাবে মানুহে তেওঁক অনুভৱ কৰিবলৈ সক্ষম নহয়। কবিতাই ইংগিত দিয়ে যে ঈশ্বৰক চাক্ষুষভাৱে দেখা পোৱা নাযায়, কিন্তু তেওঁৰ অস্তিত্ব সকলো জীৱ আৰু বস্তুৰ মাজত অনুভৱ কৰিব পাৰি।

৩। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিৰ মূলভাবটি লিখা।
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিৰ মূলভাব হৈছে সৃষ্টিকৰ্তা ঈশ্বৰৰ মহিমা আৰু তেওঁৰ সৰ্বব্যাপী অস্তিত্বৰ উপলব্ধি। কবিয়ে বিশ্বাস কৰে যে যদিও চাক্ষুষভাৱে তেওঁক দেখা নাযায়, তথাপি তেওঁৰ অস্তিত্ব সকলোতে আছে। তেওঁ হৈছে বিশ্বৰ খনিকৰ, যি গ্ৰহ, তৰা, মানুহ আদি সকলোৰে সৃষ্টিকৰ্তা। তেওঁৰ মহিমাৰ কোনো অন্ত নাই। তেওঁ সত্ত্বঃ, ৰজঃ, আৰু তমঃ তিনিটা গুণৰ ওপৰত। তেওঁ অন্তৰ্যামী আৰু সৰ্বজ্ঞানী। তেৱেঁই দাতা, দানি, খেতিয়ক, জ্ঞানী, আৰু কাৰিকৰৰ ৰূপত আছে।

৪। ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিত প্রকাশিত আধ্যাত্মিক দৰ্শনৰ চমু আভাস দিয়া।
উত্তৰ: ‘বিশ্বখনিকৰ’ কবিতাটিত ছুফী সাধকসকলৰ ভাৱধাৰাৰ এক আধ্যাত্মিক দৰ্শন প্ৰকাশ পাইছে। কবিয়ে এই কথাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিছে যে ঈশ্বৰ কেৱল এজন সৃষ্টিকৰ্তাই নহয়, বৰং তেওঁ প্ৰতিটো বস্তু আৰু জীৱৰ মাজত বিৰাজমান। তেওঁ হৈছে নিৰ্গুণ সত্তা, যি সত্ত্বঃ, ৰজঃ, আৰু তমঃ গুণৰ ঊৰ্দ্ধত। কবিয়ে বিশ্বাস কৰে যে ঈশ্বৰক সাধাৰণ চকুৰে দেখা নাযায়, কিন্তু তেওঁৰ অস্তিত্ব অন্তৰত অনুভৱ কৰিব পাৰি। এই দৰ্শনে প্ৰকাশ কৰে যে ঈশ্বৰ কেৱল দূৰৱৰ্তী সত্তা নহয়, বৰং তেওঁ জীৱনৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তত আমাৰ লগতে আছে।

৫। প্রসংগ সংগতি দর্শাই ব্যাখ্যা কৰা : ‘তেৱেঁ কাম তেৱেঁ কর্মী তেৱেঁ কাৰিকৰ নিশ্চয় নিশ্চয় তেবে বিশ্বখনিকৰ।
উত্তৰ: এই কবিতাফাকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে ঈশ্বৰৰ সৰ্বব্যাপীতা আৰু তেওঁৰ বিভিন্ন ৰূপৰ বিষয়ে প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁ কৈছে যে ঈশ্বৰ কেৱল সৃষ্টিকৰ্তাই নহয়, বৰং তেৱেঁই কাম, তেৱেঁই কৰ্মী, আৰু তেৱেঁই কাৰিকৰ। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে যে কোনো এক কাম বা কৰ্মৰ আঁৰত ঈশ্বৰৰ হাত থাকে। সকলো কৰ্মী বা কাৰিকৰৰ দক্ষতা, জ্ঞান, আৰু কাৰ্যক্ষমতা ঈশ্বৰৰ দান। এই দৰ্শনে বুজাই যে ঈশ্বৰ কেৱল দূৰৰ বস্তু নহয়, বৰং তেওঁ প্ৰতিটো কৰ্মৰ মাজত বিৰাজমান। সেয়েহে, তেওঁক ‘বিশ্বখনিকৰ’ বুলি কোৱাটো যুক্তিসংগত।