আৰ্হি প্ৰশ্ন

(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক- ১)

১। অসমীয়া সাহিত্যত প্রথম কথা-কবিতা ৰচনা কৰা কবিগৰাকী কোন?
উত্তৰ: অসমীয়া সাহিত্যত প্ৰথম কথা-কবিতা ৰচনা কৰা কবিগৰাকী হৈছে যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰা।

২। কবি যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাৰ জন্ম কিমান চনত হৈছিল?
উত্তৰ: কবি যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাৰ জন্ম ১৮৯২ চনত হৈছিল।

৩। যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাক কি কবি বুলি কোৱা হয়?
উত্তৰ: যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাক কথা-কবিতাৰ কবি বুলি কোৱা হয়।

৪। ‘ওমৰ তীৰ্থ’ পুথিখনি কোনখন পুথিৰ ভাৱানুবাদ?
উত্তৰ: ‘ওমৰ তীৰ্থ’ পুথিখনি ফাৰ্চী কবি ওমৰ খায়ামৰ ‘ৰুবায়ত’ নামৰ পুথিৰ ভাৱানুবাদ।

৫। যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাই কোনখন কাব্যগ্রন্থৰ বাবে সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল?
উত্তৰ: যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাই ‘বনফুল’ কবিতাপুথিৰ বাবে সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল।

(খ) চমু প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক- ২ অথবা ৩)

১। কথা-কবিতা বুলিলে কি বুজা? ইয়াৰ দুটা বৈশিষ্ট্য লিখা।
উত্তৰ: কথা-কবিতা হৈছে গদ্যত লিখা এক প্ৰকাৰৰ কবিতা। ইয়াৰ দুটা বৈশিষ্ট্য হ’ল: ই ব্যঞ্জনাময়ী গদ্যত ৰচিত আৰু ই প্ৰায়েই ৰূপকাত্মক হয়। তদুপৰি, কথা-কবিতা চিত্ৰধৰ্মিতাৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত আৰু ইয়াত এটি মাথোঁন কেন্দ্ৰস্থ ভাৱ থাকে।

২। কবিতা আৰু কথা-কবিতাৰ মাজত কি কি পাৰ্থক্য আছে?
উত্তৰ: কবিতা আৰু কথা-কবিতাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে। কবিতা পদ্যত ৰচনা কৰা হয় আৰু ইয়াত ছন্দ, মিল আদিৰ প্ৰয়োগ হয়। আনহাতে, কথা-কবিতা গদ্যত ৰচিত হয় আৰু ইয়াত সাধাৰণতে ছন্দ বা মিলৰ ব্যৱহাৰ নহয়। কবিতাৰ দৰে কথা-কবিতাৰ এটি কেন্দ্ৰস্থ ভাৱ থাকে, যিটো ইয়াৰ আৱেদনৰ মূল উৎস।

৩। ওমৰ খায়াম কোন? তেওঁ ৰচনা কৰা পুথি এখনৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: ওমৰ খায়াম এজন প্ৰখ্যাত ফাৰ্চী ছুফী কবি আছিল। তেওঁ ৰচনা কৰা পুথিখনৰ নাম হৈছে ‘ৰুবায়ত’। এই পুথিৰ ভাৱানুবাদ কৰি যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাই ‘ওমৰ তীৰ্থ’ পুথিখনি ৰচনা কৰিছিল।

৪। মগনিয়াৰজনে কবিৰ পৰা কি দান পোৱাৰ কথা কৈছে?
উত্তৰ: কবিৰ হাতত টকা বা আন কোনো বস্তু নাছিল। সেইবাবে তেওঁ ভিক্ষাৰীজনক দিবলৈ একো নাপাই তেওঁৰ হাত দুখন চুই কৈছিল যে তেওঁৰ হাতত একো নাই। তেতিয়া মগনিয়াৰজনে কৈছিল যে তেওঁ কবিৰ পৰা এটা দান পালে। এই দান আছিল সহানুভূতি আৰু আন্তৰিকতা।

৫। ‘ককাই, মোৰ ওপৰত খং নকৰিবা, মোৰ হাতত একোৱেই নাই।’ – কোনে কি প্রসংগত এই উক্তি কৰিছিল?
উত্তৰ: এই উক্তিটো যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাই কৰিছিল। যেতিয়া এজন হাৰ-ছাল ওলোৱা, দুখত পৰা মগনিয়াৰে তেওঁৰ ওচৰত হাত পাতিছিল, তেতিয়া তেওঁৰ মোনাত দিবলৈ একো নাছিল। মগনিয়াৰজনে হাত পাতি থিয় হৈ থকাত কবিয়ে নিজৰ অক্ষমতা প্ৰকাশ কৰিবলৈ এই কথাষাৰ কৈছিল।

(গ) দীঘল প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ৪ অথবা ৫)

১। ‘মগনিয়াৰ’ শীর্ষক কথা-কবিতাটিৰ সাৰাংশ লিখা।
উত্তৰ: ‘মগনিয়াৰ’ কথা-কবিতাটিত কবিয়ে এজন দৰিদ্ৰ, ৰুগীয়া মগনিয়াৰৰ সাক্ষাৎ লাভ কৰে। মগনিয়াৰজন অতি দুৰ্বল আছিল। তেওঁৰ হাতত দিবলৈ একো বস্তু নাছিল। তথাপি, তেওঁ মগনিয়াৰজনৰ হাত সাবটি ধৰি নিজৰ অক্ষমতাৰ বাবে অনুশোচনা প্ৰকাশ কৰে। মগনিয়াৰজনেও এই মৰম আৰু আন্তৰিকতাক উপলব্ধি কৰে আৰু ইয়াক এক মহৎ দান বুলি গণ্য কৰে। এই কথা-কবিতাটিৰ মাজেৰে কবিয়ে বাহ্যিক দৰিদ্ৰতাতকৈ মানুহৰ মনৰ আতিথ্য আৰু মানৱীয় সহমৰ্মিতা যে অধিক মহৎ, সেই কথাকে বুজাইছে।

২। ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটিত কথা-কবিতাৰ কি কি লক্ষণ পৰিস্ফুট হৈছে?
উত্তৰ: যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাৰ ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটিত কথা-কবিতাৰ কেইবাটাও লক্ষণ পৰিস্ফুট হৈছে। প্ৰথমতে, ই গদ্যত ৰচিত, যি কথা-কবিতাৰ অন্যতম বৈশিষ্ট্য। দ্বিতীয়তে, ইয়াত এটি মাত্ৰ কেন্দ্ৰস্থ ভাৱ আছে, যিটো হৈছে দৰিদ্ৰ লোকৰ মহানুভৱতা। কবিতাটোৰ ভাষা সৰল কিন্তু ব্যঞ্জনাময়ী। ইয়াত কোনো ছন্দৰ প্ৰয়োগ নাই। তদুপৰি, এই পাঠত এটা চিত্ৰধৰ্মিতাৰ ভাৱ আছে – যেন এজন দুখীয়া মগনিয়াৰ আৰু এজন উদাৰ মনৰ কবিৰ ছবি আমাৰ চকুৰ আগত জিলিকি উঠিছে। এই সকলোবোৰ বৈশিষ্ট্যই ইয়াক এক সুন্দৰ কথা-কবিতা কৰি তুলিছে।

৩। কবি যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাৰ সাহিত্য-কৃতিৰ এটি চমু পৰিচয় দাঙি ধৰা।
উত্তৰ: যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰা (১৮৯২-১৯৬৪) অসমীয়া সাহিত্যৰ এগৰাকী বিশিষ্ট কবি। তেওঁক অসমীয়া সাহিত্যত প্ৰথম কথা-কবিতা ৰচনা কৰা কবি হিচাপে জনা যায়। তেওঁৰ কথা-কবিতাৰ একমাত্ৰ পুথিখনৰ নাম হৈছে ‘কথা-কবিতা’। তেওঁ কেইবাখনো কবিতা পুথি ৰচনা কৰিছিল, যেনে- ‘ওমৰ তীৰ্থ’, ‘আপোন সুৰ’, ‘বনফুল’, ‘মিলনৰ সুৰ’ আৰু ‘মৰমৰ সুৰ’। তেওঁ ফাৰ্চী কবি ওমৰ খায়ামৰ ‘ৰুবায়ত’ৰ ভাৱানুবাদ কৰি ‘ওমৰ তীৰ্থ’ পুথিখন ৰচনা কৰিছিল। তেওঁ ‘বনফুল’ কাব্যগ্ৰন্থৰ বাবে সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰা প্ৰথম অসমীয়া ব্যক্তি আছিল।

৪। ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটি ক’ৰপৰা সংগ্ৰহ কৰা হৈছে? পাঠটিৰ মূল ভাবটি তোমাৰ ভাষাত লিখা।
উত্তৰ: ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটি যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰাৰ কথা-কবিতাৰ পুথি ‘কথা-কবিতা’ ৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰা হৈছে। এই পাঠটিৰ মূল ভাব হৈছে মানুহৰ মাজত থকা মহানুভৱতা আৰু আন্তৰিকতা। ইয়াত দৰিদ্ৰতাৰ বাবে এজন মগনিয়াৰৰ বাহ্যিক অৱস্থা বৰ্ণনা কৰা হৈছে, কিন্তু তেওঁৰ মনৰ উদাৰতা ইয়াৰ মূল বিষয়। কবিয়ে মগনিয়াৰজনক টকাৰে সহায় কৰিব নোৱাৰি, তেওঁৰ হাত সাবটি ধৰি সহানুভূতি প্ৰকাশ কৰাত, মগনিয়াৰজনে তাক এক ডাঙৰ দান হিচাপে লয়। এই পাঠৰ জৰিয়তে বুজিব পাৰি যে টকা-পইচাতকৈ হৃদয়ৰ মৰম আৰু আন্তৰিকতা বহুত বেছি মূল্যৱান।

৫। ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটিৰ কবি আৰু মগনিয়াৰজনৰ মাজত হোৱা কথোপকথনখিনি তোমাৰ ভাষাত লিখা।
উত্তৰ: ‘মগনিয়াৰ’ পাঠটিৰ কবি আৰু মগনিয়াৰজনৰ মাজত হোৱা কথোপকথনখিনি এনেধৰণৰ: মগনিয়াৰজন অতি দুখীয়াকৈ কবিৰ ওচৰত থিয় দিছিল। মগনিয়াৰজনে কবিৰ ওচৰত সহায় বিচাৰি হাত পাতিছিল। কিন্তু কবিৰ হাতত দিবলৈ একো নাছিল। তেতিয়া কবিয়ে দুখ অনুভৱ কৰি মগনিয়াৰজনৰ হাত সাবটি ধৰি ক্ষমা বিচাৰি কৈছিল, “ককাই, মোৰ ওপৰত খং নকৰিবা, মোৰ হাতত একোৱেই নাই”। মগনিয়াৰজনে হাঁহি মাৰি অতি কষ্টেৰে উত্তৰ দিছিল, “কি হ’ল, একো কথা নাই- ইয়াৰ কাৰণে অশেষ ধন্যবাদ- ইও যে এটা দান”। এইদৰে, তেওঁলোকৰ মাজত এক অন্তৰৰ সংযোগ স্থাপিত হৈছিল।