আৰ্হি প্ৰশ্ন

(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক- ১)

১। নলিনীবালা দেৱীক কি কবিৰূপে জনা যায়?
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীক অতীন্দ্ৰীয়বাদী বা ৰহস্যবাদী কবিৰূপে জনা যায়।

২। ‘জাগৃতি’ কাব্য গ্ৰন্থখনৰ মাজেৰে কবিৰ কি মনোভাব প্ৰকাশ পাইছে?
উত্তৰ: ‘জাগৃতি’ কাব্য গ্ৰন্থখনৰ মাজেৰে কবিৰ স্বদেশপ্ৰেমৰ মনোভাব প্ৰকাশ পাইছে।

৩। নলিনীবালা দেৱীৰ আত্মজীৱনীখনিৰ নাম কি?
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীৰ আত্মজীৱনীখনিৰ নাম হৈছে ‘এৰি অহা দিনবোৰ’।

৪। ‘মিলন’ কবিতাটিত কবিয়ে ‘তোমাৰ’ বুলি কাক বুজাইছে?
উত্তৰ: ‘মিলন’ কবিতাটিত কবিয়ে ভগৱানক, তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনক বুজাইছে।

৫। নলিনীবালা দেৱীয়ে কোনখন কাব্যগ্ৰন্থৰ বাবে সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল?
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীয়ে ‘অলকানন্দা’ কাব্যগ্ৰন্থৰ বাবে সাহিত্য অকাদেমি বঁটা লাভ কৰিছিল।

(খ) চমু প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ২ অথবা ৩)

১। নলিনীবালা দেৱীয়ে ৰচনা কৰা দুখন জীৱনীৰ নাম লিখা।
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীয়ে ৰচনা কৰা দুখন জীৱনীমূলক গ্ৰন্থৰ নাম হ’ল: ‘স্মৃতিতীৰ্থ’ আৰু ‘বিশ্বদীপা’।

২। কবিৰ পৰম আৰাধ্যজনে আহি নিতে তেওঁক কেনেকৈ দৰশন দিয়ে?
উত্তৰ: কবিৰ পৰম আৰাধ্যজনে আহি নিতে তেওঁৰ মানসৰ তীৰে তীৰে দৰ্শন দিয়ে। তেওঁ ৰাতি আহে জোনাকীৰ দীপালি জ্বলাই, পুৱা আহে সোণালী সাজেৰে আৰু শেৱালি বনতো দেখা দিয়ে।

৩। কবিয়ে ‘আছা মোৰ নিজান কোণত’ বুলি কাৰ কথা বুজাইছে?
উত্তৰ: কবিয়ে তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনৰ কথা বুজাইছে। তেওঁৰ মতে তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজন চিৰ গোপন দেশৰ আৰু তেওঁৰ মনৰ গভীৰ নিজান কোণত থাকে।

৪। কোনে নিয়ৰৰ মালা গাঁথি ৰাতিপুৱা কবিক দেখা দিয়েহি?
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীৰ কবিতা অনুসৰি, পুৱতিৰ শুভ লগনত ঊষাই নিয়ৰৰ মালা গাঁথি ৰাতিপুৱা কবিক দেখা দিয়েহি।

৫। ভাগৰুৱা হৈ টোপনিৰ কোলাত থাকিলে কবিয়ে কাক দেখা পায়?
উত্তৰ: ভাগৰুৱা হৈ টোপনিৰ কোলাত থাকিলে কবিয়ে গধূলিৰ ম্লান এন্ধাৰত ধ্যানৰ সপোন পাৰত তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনক দেখা পায়।

(গ) দীঘল প্রশ্ন। (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ৪ অথবা ৫)

১। নলিনীবালা দেৱীৰ কবিতাসমূহৰ মাজেৰে মূলতঃ কি ভাবধাৰা প্ৰকাশ পাইছে, তোমাৰ পাঠটিৰ আধাৰত আলোচনা কৰা।
উত্তৰ: নলিনীবালা দেৱীৰ কবিতাসমূহৰ মাজেৰে মূলতঃ অতীন্দ্ৰিয়বাদী বা ৰহস্যবাদী ভাৱধাৰা আৰু ভগৱৎ-প্ৰীতিৰ ধাৰণা প্ৰকাশ পাইছে। তেওঁৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ দুখ আৰু বেদনাক তেওঁ ভাৰতীয় ধৰ্ম আৰু দাৰ্শনিক চিন্তাৰ মাজেৰে বিচাৰ কৰিছিল। তেওঁৰ এই আধ্যাত্মিক চেতনাবোৰ ‘সন্ধিয়াৰ সুৰ’, ‘সপোনৰ সুৰ’, ‘পৰশমণি’ আদি কাব্যগ্ৰন্থৰ মাজেৰে প্ৰতিধ্বনিত হৈছে। ইয়াৰ উপৰিও, ‘যুগ দেৱতা’ আৰু ‘জাগৃতি’ কাব্যগ্ৰন্থত স্বদেশপ্ৰেমৰ সুৰো প্ৰৱাহিত হৈছে।

২। ‘মিলন’ কবিতাটিত কবিয়ে কাৰ লগত কাৰ মিলন হোৱাৰ কথা বুজাইছে আলোচনা কৰা।
উত্তৰ: ‘মিলন’ কবিতাটিত কবিয়ে তেওঁৰ আত্মাৰ সৈতে পৰমাত্মাৰ মিলন হোৱাৰ কথা বুজাইছে। যদিও কবিয়ে তেওঁৰ আৰাধ্যজনক পৃথিৱীত দেখা নাপায়, তথাপি তেওঁক নিজৰ মনৰ নিজান কোণত, মানসৰ তীৰত দৰ্শন দিয়ে বুলি কৈছে। ৰাতি জোনাকীৰ পোহৰত, পুৱা নিয়ৰৰ মালা পিন্ধি ঊষাৰ আগমনত আৰু নিসুতি নিশাৰ টোপনিত, তেওঁ তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনৰ সৈতে মিলন অনুভৱ কৰে। এই মিলন কোনো দৈহিক মিলন নহয়, বৰং ই এক আধ্যাত্মিক মিলন।

৩। কবিয়ে তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনক ক’ত কেনেকৈ নিতে দেখা পায় বুলি কৈছে, চমুকৈ লিখা।
উত্তৰ: কবিয়ে তেওঁৰ পৰম আৰাধ্যজনক কেইবাটাও সময়ত আৰু ঠাইত দেখা পায় বুলি কৈছে। তেওঁ তেওঁৰ নিজান কোণত আৰু মানসৰ তীৰে তীৰে তেওঁক দৰ্শন দিয়ে। ৰাতি জোনাকীৰ পোহৰ জ্বলাই, আকাশৰ তৰা শাৰীয়ে মংগল উৰুলি গাই আহে। গধূলিৰ ম্লান এন্ধাৰত যেতিয়া তেওঁ ভাগৰুৱা হৈ তন্দ্ৰাৰ কোলাত থাকে, তেতিয়া তেওঁক ধ্যানৰ সপোন পাৰত দেখা পায়। পুৱা ঊষা সোণালী সাজেৰে নিয়ৰৰ মালা পিন্ধি আহে আৰু অৰুণৰ ৰঙা পোহৰত তেওঁক শেৱালি বনত দেখা পায়।

৪। কবিয়ে ‘তোমাৰ লগত মোৰ অনন্ত মিলন’ বুলি কি বুজাইছে ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰ: কবিয়ে “তোমাৰ লগত মোৰ অনন্ত মিলন” বুলি কৈছে যে মৃত্যুৰ পাছতো তেওঁৰ আত্মা সৃষ্টিকৰ্তাৰ লগত চিৰকালৰ বাবে একাত্ম হ’ব। এই মিলন কোনো শাৰীৰিক মিলন নহয়, ই এক আধ্যাত্মিক আৰু চিৰস্থায়ী একতা। জীৱনৰ ক্ষণস্থায়ী সুখ-দুখ, লাভ-ক্ষতি বা দেহৰ অন্তৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি কবিৰ আত্মা চিৰন্তন সত্তাৰ সৈতে মিলি চিৰশান্তি লাভ কৰে। ইয়াত কবিয়ে আত্মাৰ অমৰত্ব, সৃষ্টিকৰ্তাৰ অনন্ত শক্তিৰ প্ৰতি বিশ্বাস আৰু মৃত্যুতে ও শেষ নহোৱা জীৱনৰ ধারণা প্ৰকাশ কৰিছে।

৫। ‘মিলন’ কবিতাটিৰ মাজেৰে কবিৰ আধ্যাত্মিক অনুভূতি কেনেদৰে প্ৰকাশ পাইছে, চমুকৈ আলোচনা কৰা।
উত্তৰ: ‘মিলন’ কবিতাত কবিয়ে জীৱনৰ অস্থায়িত্ব আৰু মৃত্যুৰ অবশ্যম্ভাবী সত্য উপলব্ধি কৰি আত্মাৰ চিৰন্তন গতিৰ কথা উন্মোচন কৰিছে। তেওঁ বুজাইছে যে মৃত্যু কোনো অন্ত নহয়, বৰং আত্মাৰ শাশ্বত সত্তাৰ সৈতে মিলনৰ পথ। এই কবিতাত জীৱনৰ সুখ-দুখ, বিচ্ছেদ, কামনা-বাসনা আদি সকলো মানৱীয় অনুভূতিক অতিক্ৰম কৰি আত্মা সৃষ্টিকৰ্তাৰ সৈতে চিৰকালৰ বাবে একাত্ম হোৱাৰ আধ্যাত্মিক আনন্দ প্ৰকাশ পাইছে। কবিয়ে মৃত্যুক ভয় নহয়, এক মুক্তি আৰু শাশ্বত মিলনৰ দুৱাৰ বুলি অনুভৱ কৰিছে, যাৰ দ্বাৰাই মানুহে সত্য, শান্তি আৰু অনন্ত আনন্দৰ সন্ধান লাভ কৰে।