আৰ্হি প্ৰশ্ন

(ক) অতি চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক- ১)

১। ভাৰতীয় আদৰ্শত বৈৰাগ্যৰ স্থান কেনেকুৱা?
উত্তৰঃ ভাৰতীয় আদৰ্শত ত্যাগ আৰু বৈৰাগ্যৰ স্থান অতি উচ্চ ।

২। ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ মূল আধাৰ কি?
উত্তৰঃ ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ মূল আধাৰ হৈছে বেদ।

৩। কর্ম কৰা কৌশলক ভগৱদ্গীতাত কি যোগ বুলি হৈছে?
উত্তৰঃ কৰ্ম কৰা কৌশলক ভগৱদ্গীতাত যোগ বা কৰ্মযোগ বুলি কোৱা হৈছে ।

৪। তীর্থনাথ শৰ্মাৰ কাব্য গ্ৰন্থখনৰ নাম কি?
উত্তৰঃ তীৰ্থনাথ শৰ্মাৰ কাব্য গ্ৰন্থখনৰ নাম হৈছে ‘কামসেন্দূৰ’ ।

৫। তৈত্তিৰীয় উপনিষদৰ প্ৰথম উপদেশ কি?
উত্তৰঃ তৈত্তিৰীয় উপনিষদৰ প্ৰথম উপদেশ হৈছে সত্য আৰু ধৰ্ম।

(খ) চমু প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ২ অথবা ৩)

১। ভাৰতীয় আদৰ্শত বৈৰাগ্য পাঠটিত ‘সংবিভাজ্য’ শব্দটিয়ে কি সূচাইছে?
উত্তৰঃ ‘সংবিভাজ্য’ শব্দটোৱে ‘সমানভাৱে বিতৰণ কৰি ভোগ কৰা’ বুজাইছে। ইয়াৰ জৰিয়তে লেখকে আনক সহায় কৰা আৰু নিজৰ সম্পদৰ সদগতি ঘটোৱাৰ আদৰ্শ প্ৰকাশ কৰিছে।

২। ‘শ্রদ্ধয়া দেয়ম্’ আৰু ‘অশ্রদ্ধয়া অদেয়ম’ মানে কি?
উত্তৰঃ

• ‘শ্রদ্ধয়া দেয়ম্’ মানে শ্রদ্ধাৰে দান কৰা।
• ‘অশ্রদ্ধয়া অদেয়ম্’ মানে অশ্রদ্ধাযুক্ত মনেৰে কৰা দান অৰ্থহীন।

৩। প্রকৃত ত্যাগ মানে কি বুজা?
উত্তৰঃ প্ৰকৃত ত্যাগ মানে হ’ল সংযতভাৱে ভোগ কৰা। সকলো সম্পদ থাকিও যি মানুহে আসক্ত নহয়, আৰু সেইবোৰৰ সদগতি ঘটায়, তাকহে প্ৰকৃত ত্যাগ বুলিবা।

৪। ঈশোপনিষদত ‘ভূঞ্জীথাঃ’ মানে কি বুজাইছে?
উত্তৰঃ ‘ভূঞ্জীথাঃ’ মানে ‘ভোগ কৰা’। কিন্তু সেই ভোগ নিৰাসক্তি আৰু ত্যাগৰ ভাবত থাকি কৰিব লাগে।

৫। ‘অতিথি দেবো ভব’ মানে কি?
উত্তৰঃ ‘অতিথি দেবো ভব’ মানে হৈছে অতিথিক দেৱতাৰ দৰে মানিবা। ইয়াৰ জৰিয়তে সমাজ আৰু পৰিয়ালৰ প্ৰতি দায়িত্বৰ কথা প্ৰকাশ কৰা হৈছে।

(গ) দীঘল প্ৰশ্ন (প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ মূল্যাংক ৪ অথবা ৫)

১। ‘ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ মূলাধাৰ বেদ’ – কথাষাৰ বহলাই লিখা।
উত্তৰঃ ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ মূল আধাৰ হৈছে বেদ। ঋগ্বেদৰ মন্ত্ৰ আৰু ঋষিসকলৰ প্ৰাৰ্থনাত এক উজ্জ্বল আৰু সমৃদ্ধিময় জীৱনৰ আকাঙ্খা প্ৰকাশ পাইছে। ইয়াত কৰ্মময় জীৱনৰ আদৰ্শ দিয়া হৈছে। তৈত্তিৰীয় উপনিষদত খাদ্য বৃদ্ধি আৰু অন্নৰ প্ৰতি সন্মানৰ কথা বৰ্ণনা কৰা হৈছে। ইয়াৰ দ্বাৰা বুজা যায় যে ভাৰতীয় সংস্কৃতিয়ে নিষ্ক্রিয়তা নহয়, বৰং কৰ্ম আৰু সমৃদ্ধিৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়ে। এই শিক্ষা আৰু আদৰ্শই ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ মজবুত ভেঁটি স্থাপন কৰিছে।

২। চাৰি আশ্ৰম বুলিলে কি বুজা?
উত্তৰঃ জীৱনৰ চাৰি আশ্ৰম হ’ল—

• ব্ৰহ্মচৰ্য আশ্ৰম : শিক্ষা আৰু জ্ঞান আহৰণৰ সময়।
• গাৰ্হস্থ আশ্ৰম : বিবাহ, পৰিয়াল পালন আৰু সামাজিক দায়িত্ব পালনৰ সময়।
• বানপ্ৰস্থ আশ্ৰম : সমাজৰ পৰা আঁতৰি আধ্যাত্মিক সাধনা কৰাৰ সময়।
• সন্ন্যাস আশ্ৰম : সকলো ত্যাগ কৰি মোক্ষ সাধনৰ সময়।

৩। বৈৰাগ্য মানে কি? ভাৰতীয় আদৰ্শত কেনেধৰণৰ বৈৰাগ্যৰ কথা কোৱা হৈছে?
উত্তৰঃ বৈৰাগ্য মানে হ’ল বিষয়-ভোগৰ প্ৰতি অনাসক্তি। ভাৰতীয় আদৰ্শত বৈৰাগ্য মানে সকলো এৰি বনবাসী হোৱা নহয়। ই সংযতভাৱে জীৱন উপভোগ কৰা আৰু কৰ্ম কৰি সেই ফলত অনাসক্ত হৈ থকা। এই ধৰণৰ বৈৰাগ্য মানুহক জীৱনত সফল আৰু আধ্যাত্মিকভাৱে সমৃদ্ধ কৰি তোলে।

৪। গুৰুৱে শিক্ষার্থীক অধ্যয়ন সমাপ্ত হোৱাৰ পিছত কি কি উপদেশ দিছিল?
উত্তৰঃ শিক্ষাৰ শেষত গুৰুৱে দিছিল—

• সত্য ক’ব লাগে।
• ধৰ্ম পালন কৰিব লাগে।
• নিয়মিত অধ্যয়ন চলাই নিব লাগে।
• বংশধাৰা অক্ষুণ্ণ ৰাখিব লাগে।
• ধন-সম্পত্তি সৎ পথেৰে অৰ্জন কৰিব লাগে।
• পিতৃ-মাতৃ, শিক্ষক আৰু অতিথিক সন্মান কৰিব লাগে।

৫। ‘ভাৰতীয় আদৰ্শত বৈৰাগ্য’ পাঠটিৰ মূল কথাখিনি তোমাৰ ভাষাত চমুকৈ লিখা।
উত্তৰঃ এই পাঠটোৰ মূল কথা হ’ল—ভাৰতীয় আদৰ্শত বৈৰাগ্যৰ স্থান বিশেষ। কিন্তু ই মানে সকলো এৰি বনবাসী হোৱা নহয়। বৈৰাগ্য মানে সংযতভাৱে ভোগ কৰা আৰু কৰ্ম কৰিও তাৰ ফলত অনাসক্ত হৈ থকা। ব্ৰহ্মচৰ্য, গাৰ্হস্থ, বানপ্ৰস্থ আৰু সন্ন্যাস—এই চাৰি আশ্ৰমৰ দ্বাৰা ভাৰতীয় সংস্কৃতি জীৱনৰ বাবে এক সুনিয়মিত দিশ নিৰ্দেশ কৰিছে। সেয়েহে, আদৰ্শ বৈৰাগ্য মানে নিষ্ক্ৰিয়তা নহয়, বরং কৰ্মপৰায়ণ হৈ নিৰাসক্ত জীৱন যাপন কৰা।