আৰ্হি প্রশ্ন

(ক) অতি চমু প্রশ্ন (প্ৰতিটো প্রশ্নৰ মূল্যাংক- ১)

১। কৃপণ লোকৰ দুই ধৰ্ম কি কি?
উত্তৰ: কৃপণ লোকৰ দুই ধৰ্ম হৈছে নিজৰ লাজ ঢকা আৰু প্ৰাণ বচোৱা।

২। অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূল মন্ত্ৰ কি?
উত্তৰ: আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূল মন্ত্ৰ।

৩। দৰিদ্ৰ হোৱাৰ চিন কেনেকুৱা?
উত্তৰ: আয় অলপ কিন্তু খৰচ সৰহ হ’লে সেয়াই দৰিদ্ৰ হোৱাৰ চিন।

৪। মানুহৰ ঋণ কেতিয়া হয়?
উত্তৰ: আৰ্জনতকৈ সৰহ খৰচ কৰিলে মানুহৰ ঋণ হয়।

৫। কোন প্ৰকাৰৰ খৰচ গুপ্ত শত্ৰুৰ নিচিনা?
উত্তৰ: খুচুৰীয়া খৰচ গুপ্ত শত্ৰুৰ নিচিনা।

(খ) চমু প্রশ্ন (প্ৰতিটো প্রশ্নৰ মূল্যাংক- ২ অথবা ৩)

১। ধনৰ দুই প্ৰকাৰৰ ব্যৱহাৰ কি কি?
উত্তৰ: ধনৰ দুই প্ৰকাৰৰ ব্যৱহাৰ আছে: প্ৰথমটো হৈছে নিজৰ সুখ-সুবিধাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা, যেনে ভাল খাদ্য, কাপোৰ, ঘৰ, আৰু গাড়ী-দোলাৰ দৰে বস্তু উপভোগ কৰা। দ্বিতীয়টো হৈছে আনৰ উপকাৰৰ বাবে ধন খৰচ কৰা, যেনে ভোকাতুৰক খাদ্য যোগান ধৰা, দুখীয়াক কাপোৰ দিয়া, বিপদত পৰা মানুহক সহায় কৰা, আৰু বিদ্যালয় বা চিকিৎসালয় স্থাপন কৰা।

২। কৃপণ লোকে আন মানুহে ধন খৰচ কৰিলে কিয় সহিব নোৱাৰে?
উত্তৰ: কৃপণ লোকে আন মানুহে ধন খৰচ কৰিলে সহিব নোৱাৰে, কাৰণ তেওঁলোকৰ বিবেচনাত লোকৰ উপকাৰৰ অৰ্থে ধন খৰচ কৰিলে সি অত্যাচাৰ কৰা যেন বোধ কৰে। তেওঁলোকে ভাবে যে আন কোনোবাই ডাঙৰ কামত বেছি ধন ভাঙিবলৈ ওলালে, তাত আসোঁৱাহ দেখুৱাই বাধা দিয়ে।

৩। লেখকৰ মতে কোন দুটা বৃত্তি ফলিওৱাৰ বাবে অলপ ধন লাগে?
উত্তৰ: লেখকৰ মতে, দয়া আৰু অহংকাৰ বা লোভ এই দুটা বৃত্তি ফলিওৱাৰ বাবে অলপ ধনৰ প্ৰয়োজন হয়।

৪। কি দুটা কাৰণত মানুহে কৃপণালি কৰে?
উত্তৰ: কিছুমানে ধন গোটাই পৃথিৱীত এটা ডাঙৰ খ্যাতি ৰাখিবলৈ কৃপণালি কৰে আৰু কিছুমানে তেওঁলোকৰ সন্তান-সন্ততিলৈ এটা ডাঙৰ ধনৰ ভাণ্ডাৰ ৰাখি যাবলৈ কৃপণালি কৰে।

৫। কৃপণ আৰু ধোঁৱাখুলীয়াৰ মাজত থকা পার্থক্য দুটা লিখা।
উত্তৰ: কৃপণ আৰু ধোঁৱাখুলীয়াৰ মাজত থকা দুটা পার্থক্য হৈছে: কৃপণ মানুহ কেৱল ধন সঞ্চয় কৰাত উত্ৰাৱল, আনহাতে ধোঁৱাখুলীয়া মানুহ ধন খৰচ কৰাত উত্ৰাৱল। দুয়োৱে ধনৰ উচিত ব্যৱহাৰ নাজানে।

(গ) দীঘল প্রশ্ন (প্ৰতিটো প্রশ্নৰ মূল্যাংক- ৪ অথবা ৫)

১। অশিক্ষিত মানুহে ধন খৰচ কৰাৰ কৌশল সম্পর্কে কেনে ধাৰণা কৰে লিখা।
উত্তৰ: অশিক্ষিত আৰু সামান্য মানুহে ভাবে যে যি মানুহে ধুমধামেৰে ধন খৰচ কৰে, তেওঁ এজন বৰলোক। তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰে যে ধন খৰচ কৰাটো এটা মহত্ত্বৰ কাম। এই শ্ৰেণীৰ মানুহে ধনী লোকক ঈশ্বৰৰ দৰে দেখে। তেওঁলোকে ধনীৰ অত্যাচাৰক প্ৰতাপ বুলি ভাবে, তেওঁলোকৰ বেয়া কামক ধেমালি বুলি গ্ৰহণ কৰে আৰু তেওঁলোকৰ মাৰ-পিটক মৰম বুলি গণ্য কৰে।

২। মানুহে ঋণক পাপৰ লগত কিয় তুলনা কৰে লিখা।
উত্তৰ: মানুহে ঋণক পাপৰ লগত তুলনা কৰে, কাৰণ পাপী মানুহৰ দৰে ঋণী মানুহেও সমাজত গৰিহণা পায়, তেওঁলোকৰ সন্মান আৰু মৰ্যাদা হেৰাই যায়, আৰু তেওঁলোকৰ মনৰ শান্তি নাইকিয়া হয়। ঋণক বেমাৰৰ লগতো তুলনা কৰা হয়, কাৰণ ই বেমাৰৰ দৰে লাহে লাহে মানুহৰ অৱস্থাৰ ক্ষতি কৰে। এবাৰ হ’লে সহজে ইয়াৰ পৰা মুক্তি পোৱা নাযায় আৰু ই দিনক দিনে বাঢ়ি যায়।

৩। লেখকৰ দৃষ্টিত ধৰা পৰা কৃপণ লোকৰ সংজ্ঞা সম্বন্ধে আলোচনা কৰা।
উত্তৰ: লেখকৰ মতে, কৃপণ সেই ব্যক্তি যিয়ে ধনৰ উচিত ব্যৱহাৰ নাজানে। তেওঁলোকৰ বাবে ধনৰ মূল্য অধিক, কিন্তু ইয়াৰ কামৰ মূল্য কম, গতিকে তেওঁলোকে সৰহ কামত অলপ ধন দিয়ে বা মুঠে নিদিয়ে। তেওঁলোকে নিজৰ ঘৰত দুখত থাকে আৰু নিজৰ ল’ৰা-ছোৱালীকো ভালদৰে ৰাখিবলৈ ভয় কৰে। তেওঁলোকৰ মতে আনৰ উপকাৰৰ বাবে ধন খৰচ কৰাটো এক অত্যাচাৰ। কিছুমান কৃপণে নিজৰ খ্যাতিৰ বাবে বা সন্তানৰ বাবে ধন গোটাই, কিন্তু তেওঁলোকে কেতিয়াও জনা নাপায় যে কিমান ধনত তেওঁলোকৰ আকাংক্ষা পূৰণ হ’ব। ইয়াৰ ফলত তেওঁলোকৰ গোটেই জীৱন কেৱল ধন সংগ্ৰহ কৰাত ব্যয় হয়।

৪। “ধন সুখ ভোগৰ উপায় নহয়, স্বয়‌ং ধনেই সুখ।” ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰ: এই বাক্যটো কৃপণ লোকসকলৰ এক বিশেষ শ্ৰেণীৰ জীৱন দৰ্শনক বুজায়। এই শ্ৰেণীৰ কৃপণ মানুহে কেৱল ধনৰ কাৰণে ধন সংগ্ৰহ কৰে, তেওঁলোকৰ আন কোনো উদ্দেশ্য নাথাকে। তেওঁলোকৰ বাবে ধন সুখ ভোগৰ উপায় নহয়, বৰঞ্চ নিজেই সুখ। যেতিয়া তেওঁলোকৰ ধনৰ পৰিমাণ বাঢ়ি যায়, তেওঁলোকৰ আনন্দও বাঢ়ি যায়। তেওঁলোকে কেৱল চকুৰে চাই থকাটোৱেই পৰম সুখ বুলি গণ্য কৰে আৰু ধনৰ আন কোনো ব্যৱহাৰ নাজানে।