প্ৰশ্নৱলী

ভাব-বিষয়ক :

১। চমু উত্তৰ দিয়া :

(ক) চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা-পুথি এখনৰ নাম লিখা।
উত্তৰ : বেদুইন।

(খ) মোগলসকলে অসমৰ ক’ত ভৰি দিছিল?
উত্তৰ : মোগলসকলে অসমৰ উজনি অঞ্চলত ভৰি দিছিল।

(গ) অসমৰ হেংদাং ক’ত জিলিকিছিল?
উত্তৰ : মিনাকৰা বনৰ বুকুত অসমৰ হেংদাং জিলিকিছিল।

(ঘ) অসমীয়াসকলে কিহেৰে তৈয়াৰী পেঁপা বজাইছিল?
উত্তৰ : ম’হ-শিং আৰু বাঁহৰ দৰে সামগ্ৰীৰে তৈয়াৰী পেঁপা বজাইছিল।

(ঙ) অসমৰ স্বৰ্গদেৱে কিহেৰে দেউল সাজিছিল?
উত্তৰ : অসমৰ স্বৰ্গদেৱে হাঁহ-কণী, বৰা-চাউল আদি ব্যৱহাৰ কৰি দেউল সাজিছিল।

২। ‘অসমৰ হেংদাং জিলিকিল দুপৰৰ পূৰ্ণ আলোকত’ — কথাখিনিৰ তাৎপৰ্য ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰ : ইয়াত কবিয়ে অসমীয়া সেনাৰ বীৰত্ব আৰু সাহসিকতাৰ প্ৰতীক হিচাপে হেংদাং তৰোৱালৰ উল্লেখ কৰিছে। যুদ্ধক্ষেত্ৰত অসমীয়াৰ তৰোৱালৰ দীপ্তি সূৰ্যৰ আলোকৰ দৰে জিলিকি উঠিছিল। ইয়াৰ দ্বাৰাই দেখুৱাইছে যে অসমীয়াই সাহসিকতাৰ সৈতে মোগলসকলক প্ৰত্যাহ্বান জনাইছিল।

৩। অসমৰ পুৰুষ-নাৰীয়ে কেনেদৰে ৰণলৈ ওলাই আহিছিল নিজৰ ভাষাৰে লিখা।
উত্তৰ : অসমীয়া পুৰুষ-নাৰীয়ে বুকুপাতি ৰণক্ষেত্ৰলৈ আহিছিল। স্বাধীনতাৰ তৃষ্ণাত তেওঁলোকে ৰণচণ্ডীৰ মূৰ্তি ধৰিছিল। পুৰুষৰ লগে লগে নাৰীৰো একেটিয়া বীৰত্ব প্ৰকাশ পাইছিল।

৪। ‘ক’ত অত বল পালে অসমৰ সেনানীয়ে শুকান সান্দহ আৰু পানী আঁজলিত।’ — কথাৰ তাৎপৰ্য ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰ : এই শ্লোকত কবিয়ে কৈছে যে অসমীয়াৰ সেনানীৰ শক্তি ইমান আছিল যে সান্দহৰ দড়ি শুকাই গৈছিল আৰু পানীৰ আঁজলি শুকাই পৰিছিল। ইয়াৰ দ্বাৰাই অসমীয়াৰ অক্লান্ত লড়াই আৰু অতুলনীয় শক্তি প্ৰকাশ পাইছে।

৫। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত অসমৰ প্রকৃতিৰ বিনন্দীয়া ৰূপ কিদৰে প্ৰতিফলিত হৈছে বুজাই লিখা।
উত্তৰ : কবিতাটোত অসমৰ প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য বৰঙণি ৰূপে ধৰা পৰিছে। দুৱৰিত মুকুতাৰ থোপা, গছত মৰকত, নদীৰ বালিত সোণ, পুখুৰী-পাহাৰত প্ৰকৃতিৰ অপূৰ্ব সৌন্দৰ্য বৰ্ণিত হৈছে। অসমক কবিয়ে স্বৰ্গৰ দৰে ৰূপবতী দেশ বুলি দৰ্শাইছে।

৬। কবি চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ চমু পৰিচয় দিয়া।
উত্তৰ : চৈয়দ আব্দুল মালিক ১৯১৯ চনত গোলাঘাট জিলাৰ নাহৰণিত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁ অসমীয়া গল্প আৰু উপন্যাস সাহিত্যৰ এক অগ্ৰগণ্য লেখক, ‘গল্পসভ্ৰাট’ বুলি জনা যায়। তেওঁৰ বিখ্যাত উপন্যাস অঘৰী আত্মাৰ কাহিনীৰ বাবে সাহিত্য অকাডেমী বঁটা লাভ কৰিছিল। তেওঁ কবিতাও ৰচনা কৰিছিল, যাৰ ভিতৰত বেদুইন, স্বাক্ষৰ, ছন্দহাৰৰ কবিতা আদি উল্লেখযোগ্য। ২০০০ চনত তেওঁৰ মৃত্যু হয়।

৭। অসমলৈ যুদ্ধ কৰিবলৈ আহি মোগলসকলে অসমৰ ৰূপ কিদৰে বৰ্ণনা কৰিছে বুজাই লিখা।
উত্তৰ : মোগলসকলে অসমক বিনন্দীয়া ৰূপৰ দেশ বুলি বৰ্ণনা কৰিছে। পাহাৰ-প্ৰান্তৰ সেউজীয়া বন, দুৱৰিত মুকুতাৰ থোপা, নদীৰ বালিত সোণ, মৰমেৰে ভৰা মানুহ, গীত-সংগীতৰ মাধুৰী — এই সকলোবোৰে মোগলসকলক মোহিত কৰিছিল।

৮। ব্যাখ্যা কৰা :

(ক) মোগলে এবাৰ পালে শকতিৰ নৱ পৰিচয় / দেশ-প্ৰাণ, মুক্ত-প্ৰাণ, অসমৰ স্বদেশ ভকতি।

উত্তৰ : এই পংক্তিত কবিয়ে অসমৰ বীৰত্ব আৰু স্বদেশপ্ৰেমৰ উজ্জ্বল ইতিহাস প্ৰকাশ কৰিছে। মোগলসকলে বহু চেষ্টা কৰিছিল অসম জয় কৰিবলৈ, কিন্তু অসমবাসীৰ দেশপ্ৰেম, সাহস আৰু ঐক্যৰ আগত তেওঁলোকে পৰাজিত হৈছিল। মোগলসকলে প্ৰথমবাৰলৈ অসমৰ শক্তি আৰু স্বাধীনতাৰ সংকল্প বুজি পালে। অসমীয়াই নিজৰ মাতৃভূমিৰ বাবে জীৱন দান কৰিবলৈ কুণ্ঠিত হোৱা নাছিল। এই পৰম্পৰাই অসমক অদম্য শক্তিৰ দেশ হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল।

(খ) দুৱৰিৰ পাতে পাতে মুকুতাৰ থোপা, গচকত ভাগে মৰকত, / হাতীৰ দাঁতেৰে কৰে খৰমৰ চুলা, / ভৰি ধোৱে পোৱালৰ ভৰা দলঙত।

উত্তৰ : ইয়াত কবিয়ে অসমৰ প্ৰাকৃতিক সম্পদৰ সমৃদ্ধি আৰু সৌন্দৰ্যৰ বৰ্ণনা কৰিছে। দুৱৰিৰ পাতত শিশিৰবিন্দুক মুকুতাৰ সৈতে তুলনা কৰা হৈছে। গছকত যেন মৰকতৰ দীপ্তি ঝলমলাই উঠে। হাতীৰ দাঁতেৰে চুলা বনোৱা আৰু নদীৰ দলঙত পানী ভৰি ধোৱা প্ৰচলিত চিত্রক লৈ অসমক ধন-সম্পদত পৰিপূর্ণ দেশ হিচাপে দেখোৱা হৈছে। ইয়াৰ দ্বাৰাই কবিয়ে দৰ্শাইছে যে অসম প্ৰকৃতিৰ দানত ধন্য।

(গ) মোহ গ’ল দূৰণিৰ বিদেশী মোগল / অসমৰ ৰূপ-বিনন্দীয়া।

উত্তৰ : এই পংক্তিত কবিয়ে বিদেশী মোগলসকলৰ মনোবৃত্তি প্ৰকাশ কৰিছে। মোগলসকলে প্ৰথমে অসমৰ বীৰত্বৰ মুখামুখি হৈছিল, কিন্তু পাছত অসমীয়াৰ সৌন্দৰ্য, সংস্কৃতি আৰু জীৱনশৈলীৰ আকৰ্ষণত মোহিত হৈছিল। অসমৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য, সংগীত, নৃত্য আৰু স্বদেশপ্ৰেমই তেওঁলোকক প্ৰভাৱিত কৰিছিল। ইয়াৰ দ্বাৰাই অসমীয়া সংস্কৃতিৰ মাহাত্ম্য প্ৰকাশ পাইছে।

(ঘ) জীৱনে মৰণে মই চিৰদিন অসমীয়া / অসমীয়া দেহ-প্ৰাণ মন; / মৰিলেও বৰি ল’ম অসমৰ অমিয়া মৰণ।

উত্তৰ : ইয়াত কবিয়ে নিজৰ স্বদেশপ্ৰেমৰ অটল সংকল্প প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁ দৃঢ়ভাৱে কৈছে যে জীৱনতো আৰু মৃত্যুতেও তেওঁ অসমীয়াই থাকিব। নিজৰ দেহ, প্ৰাণ আৰু মন মাতৃভূমিৰ সৈতে সম্পূৰ্ণভাবে জড়িত। মৃত্যুৰ পিছতো তেওঁ অসমত জন্ম ল’ব বিচাৰে। ইয়াৰ দ্বাৰাই কবিয়ে স্বদেশপ্ৰেমৰ শ্ৰেষ্ঠ উদাহৰণ দাঙি ধৰিছে।

৯। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্ব আৰু পৰাক্ৰমক কিয় প্ৰশংসা কৰিছে, তোমাৰ কথাৰে বুজাই লিখা।

উত্তৰ : কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্ব আৰু পৰাক্ৰমক প্ৰশংসা কৰিছে কাৰণ অসমবাসীয়ে অনন্ত সাহসিকতাৰে মোগলসকলক পৰাজিত কৰিছিল। স্বাধীনতাৰ প্ৰতি অসমীয়াৰ ভালপোৱা আৰু অদম্য মনোবলই জাতিক সঁচাকৈ শক্তিশালী কৰি তুলিছিল। পুরুষ-নাৰী সকলোৱে একত্ৰিত হৈ যুদ্ধক্ষেত্ৰত নামিছিল। দেশৰ মাটিৰ প্ৰতি অটল ভক্তি আৰু ত্যাগৰ মনোবৃত্তিয়ে কবিক অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল। সেয়ে কবিয়ে অসমীয়া জাতিক বীৰত্ব আৰু গৌৰৱৰ জাতি হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছে।

১০। কবিয়ে কিয় মৰাৰ পাছতো পুনৰ অসমতে জনম ল’ব বুলি ভাবিছে বুজাই লিখা।

উত্তৰ : কবিয়ে কৈছে যে অসম তেওঁৰ বাবে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ সৌভাগ্যৰ স্থান। এই মাটিত জন্ম লোৱাটোৱেই তেওঁৰ বাবে অমৰ গৌৰৱ। অসমীয়াৰ সংস্কৃতি, ভাষা, ইতিহাস, প্রকৃতি আৰু বীৰত্বৰ ধারা তেওঁৰ আত্মাৰ সৈতে জড়িত। সেয়ে মৃত্যুৰ পিছতো তেওঁ পুনৰ অসমতে জনম ল’ব বিচাৰে। ইয়াৰ দ্বাৰাই কবিয়ে দেখুৱাইছে যে স্বদেশপ্ৰেম কেবল জীৱনৰ সীমাত নহয়, মৃত্যুৰ পাছতো অব্যাহত থাকে।

১১। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোৰ সাৰাংশ লিখা।

উত্তৰ : এই কবিতাত অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱোজ্জ্বল অতীত, বীৰত্ব, স্বদেশপ্ৰেম আৰু সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য প্ৰকাশ পাইছে। কবিয়ে দৃঢ়ভাৱে কৈছে যে জীৱনেও বা মৃত্যুতেও তেওঁ অসমীয়াই। অসমৰ প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য, জনসাধাৰণৰ বীৰত্ব আৰু মোগলবিৰোধী ঐতিহাসিক সংগ্রাম কবিতাত উজ্জ্বল ৰূপে ফুটাই তোলা হৈছে। কবিতাৰ মূল বার্তা হ’ল — স্বদেশপ্ৰেমেই জীৱনৰ সৰ্বোচ্চ আদৰ্শ।

১২। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত অসমৰ অতীত গৌৰৱৰ চানেকি কিদৰে ফুটি উঠিছে বুজাই লিখা।

উত্তৰ : কবিতাটোত অসমৰ অতীত গৌৰৱৰ দৃশ্য স্পষ্টকৈ ফুটাই তোলা হৈছে। মোগলবাহিনীৰ বিৰুদ্ধে অসমীয়াৰ বিজয়ৰ কথা উল্লেখ কৰা হৈছে। হেংদাং তৰোৱালৰ দীপ্তি, স্বাধীনতাৰ পতাকা, লড়াইৰ ময়দানেৰে প্ৰতিধ্বনিত বীৰত্ব — এইবোৰই অতীত গৌৰৱৰ উজ্জ্বল ছবি অংকন কৰিছে। কবিয়ে অসমবাসীৰ অদম্য শক্তি আৰু স্বদেশপ্ৰেমৰ মাজেৰে জাতিৰ গৌৰবজনক ঐতিহ্য উজ্জ্বল কৰি তুলিছে।

ভাষা-বিষয়ক :

(১) ব্যাসবাক্যসহ সমাসৰ নাম লিখা ঃ

• স্বৰ্ণপুৰী → স্বৰ্ণে নিৰ্মিত পুৰী (কর্মধাৰয় সমাস)
• মুক্তগীত → মুক্ত গীত (কর্মধাৰয় সমাস)
• অনিৰুদ্ধ → যাক ৰোধ কৰিব নোৱাৰি (বহুব্ৰীহি সমাস)

(২) তলৰ শব্দবোৰৰ নিচিনা পাঁচোটা শব্দ সাজা ঃ

• বাঘ-নখ
• হাঁহ-কণী
• ম’হ-শিং
• হাতী-দাঁত
• সোণ-চৰু
• (৩) বিপৰীত শব্দ লিখা ঃ
• গৌৰৱ ↔ লাজ
• আলোক ↔ আঁধাৰ
• স্বাধীনতা ↔ দাসত্ব
• পৰাজিত ↔ বিজয়ী
• সপোন ↔ বাস্তৱ
• মৰণ ↔ জীৱন